1. هر کس باید آزادی انتخاب محل اعتراض را داشته باشد، و محل انتخاب باید رکن اساسی هدف اعتراض تلقی شود. حکومت‌ها باید ترتیبی اطمینان‌بخش دهند که تظاهرات به عنوان یک استفاده مشروع از فضای عمومی، و نه در مرحله پایین‌تری از کاربردهای دیگر، شناخته شود. از این رو، حکومت‌ها باید:
الف) در تمام اماکن عمومی، از جمله مکان هایی که متعلق به بخش خصوصی هستند اما «کارکرد عمومی دارند» یعنی استفاده از آنها برای عموم آزاد است و به طور معمول برای مقاصد عمومی مورد استفاده قرار می‌گیرند، انجام تظاهرات را مجاز بدانند. برای تصمیم‌گیری در مورد این که آیا یک محل متعلق به بخش خصوصی کارکرد عمومی دارد یا نه، مقامات مسئول باید ماهیت آن، موقعیت جغرافیایی و استفاده‌های تاریخی و عملی آن را در نظر بگیرند.
ب) ترتیبی دهند که تظاهرات اعتراضی بتواند در شعاع سمعی و بصری هدف و یا مخاطبان مورد نظر آن برگزار شود.
ج) تا آن جا که عملی است، امکان برگزاری تظاهرات گروه‌های رقیب را در شعاع سمعی و بصری گروه مخالف فراهم آورند و برای این کار منابع کافی را به کار گیرند. آنها باید تضمین کنند که از اختلال بالقوه ناشی از اختلاف یا تنش میان گروه‌های مخالف، برای توجیه ایجاد محدودیت در تظاهرات استفاده نخواهد شد؛
د) از تحمیل محدودیت بر حرکت‌های اعتراضی آنلاین خودداری کنند. در این رابطه، اینترنت باید به عنوان یک محل شبه عمومی تلقی شود که به طور معمول برای مقاصد عمومی از آن استفاده می‌شود.
This post is also available in: English, Spanish, French, Russian, Portuguese, Brazil, Turkish