1. هر کس باید آزادی انتخاب شکل و شیوه تظاهرات، و از جمله مدت زمان آن را داشته باشد.
2. عمل مستقیم غیر خشونت آمیز باید شکلی مجاز از اعتراضات تلقی شود.
3. حکومت‌ها باید از انجام کارهای زیر خودداری کنند:
الف) تعیین محدودیت زمانی برای طول مدت تظاهرات در مکان‌های خاص. هر گونه محدودیت زمانی باید پس از یک ارزیابی جداگانه هر محل در راستای آزمونی که در اصل 4 آمده تعیین گردد؛
ب)اعمال ممنوعیت‌های فراگیربر ساخت و استفاده از سازه‌های موقت و استفاده از ابزار برای افزایش تقویت پیام‌های اعتراضی، و به خصوص ابزار‌های تصویری و صوتی. هر گونه محدودیتی باید ضروری و متناسب بوده و به دلایل شناخته شده تحت قوانین بین المللی حقوق بشر، مبتنی بر ارزیابی‌های فردی هر محل و در راستای آزمونی که در اصل 4 آمد، تعیین گردد؛
ج) ممنوعیت افراد از اختفای هویت فیزیکی خود در طول تظاهرات. ایجاد هر نوع محدودیت بر ناشناس ماندن در حرکت‌های اعتراضی، چه در فضای حقیقی و چه مجازی ، باید به صورت فردی در مورد کسانی که مظنون به ارتکاب جرم جنایی سنگینی هستند در راستای آزمونی که در اصل 4 آمد صورت گرفته و مشمول رویه های حفاظتی قدرتمندی واقع گردد.
4. هر کس باید مجاز به استفاده از فن‌آوری‌های دیجیتال در حرکت‌های اعتراضی باشد. حکومت‌ها باید دسترسی به فن‌آوری‌های دیجیتال را ترویج و تسهیل کنند، و محدودیتی بر استفاده از آن‌ها در تظاهرات ایجاد نکنند. به خصوص:
الف) ترتیبات قطع ارتباط (قطع دسترسی به اینترنت و ترافیک تلفن همراه)، با هدف‌گیری جغرافیایی، اختلال در فن‌آوری‌های خاص یا مانع گذاشتن بر ارتباطات، نباید در واکنش به اعتراضات به کار گرفته شوند، چرا که این اقدام همیشه محدودیت نامتناسبی را در حق آزادی بیان ایجاد می‌کند و عواقبی جدی فراتر از تظاهرات، از جمله در حمایت از سایر حقوق بشر خواهد داشت؛
ب) ایجاد هر گونه محدودیت در استفاده از فن آوری‌های دیجیتال، از جمله اینترنت، شبکه‌های اجتماعی و تلفن همراه در اعتراضات ، باید در راستای آزمون اصل 4 و همراه با تضمین‌های حقوقی قوی باشد.
This post is also available in: English, Spanish, French, Russian, Portuguese, Brazil, Turkish