1. همانطور که در اصل 3 مقرر شده است، همه افراد باید بدون هر نوع تبعیضی، برای شرکت در هر حرکت اعتراضی برای هر موضوعی آزاد باشند. تصمیمات مقامات در مورد حق اعتراض نبایداثر تبعیض‌آمیزداشته و بایستی از تبعیض‌های مستقیم و غیر مستقیم بری باشند.
2. برای کودکان در بهره گیری و اعمال حق خود برای اعتراض، باید پیش‌فرضی به نفع آنان بر پایه‌ای برابر با بزرگسالان، وجود داشته باشد. حکومت‌ها باید الزامات مربوط به حداقل سن و اجازه والدین را که حق کودکان یا نوجوانان به اعتراض را محدود می‌کند لغو کنند، چرا که این گونه ممنوعیت‌های یکپارچه، به صورت نامتناسبی بر حقوق کودکان و به طور بالقوه، بر پدر و مادر یا سرپرستان آنان تأثیر می‌گذارند. در عوض، حکومت‌ها باید ظرفیت‌های در حال تکامل کودکان و این اصل را که ظرفیت‌های کودکان همراه با رشدشان افزایش می‌یابد درک کند، و توانایی‌های در حال توسعه یک کودک در اعمال حقوق خود را تشخیص دهند.
3. باید پیش‌فرضی به نفع استفاده از حق اعتراض وجود داشته باشد. حکومت‌ها باید تمام قوانین، مقررات و آیین‌نامه‌هایی را که در متن قانون یا عمل، برای انجام اعتراضات اجازه قبلی یا مجوز را لازم دانسته‌اند لغو کنند. مقررات مربوط به دادن اطلاع قبلی تظاهرات باید داوطلبانه باشد.
4. از نظر عملی، با اذعان به این واقعیت که برخی از حکومت‌ها از مقررات مربوط به اطلاع رسانی برای تظاهرات به عنوان وسیله ای برای تنظیم استفاده از فضاهای عمومی استفاده می‌کنند، حکومت‌ها باید ترتیبی اطمینان‌بخش اتخاذ که همه مقررات اطلاع رسانی موجود کاملا با شرایط زیر تطبیق می‌کنند:
الف) هدف از هر ساز و کار مربوط به اطلاع‌رسانی قبلی باید این باشد که حکومت‌ها ترتیبات لازم برای تسهیل تظاهرات را فراهم آورند.
ب) از سازمان‌دهندگان تنها این را باید انتظار داشت که قصد سازماندهی تظاهرات را به اطلاع برسانند ولی هیچگاه آنان نباید ملزم باشند که برای برگزاری تظاهرات مجوز بخواهند.
ج) زمان لازم برای اطلاع رسانی باید به حداکثر 48 ساعت قبل از زمان تعیین شده برای شروع تظاهرات محدود باشد؛
د) در مقررات اطلاع‌رسانی همیشه باید برای تظاهرات خودجوش که اطلاع‌رسانی قبلی آن عملا امکان ندارد، استثنایی قایل شد. مقامات حکومتی همیشه باید وظیفه محافظت و تسهیل تظاهرات خودجوش را مادام که طبیعت آن صلح آمیز باشد به عهده بگیرند.
ه) هر آیین‌نامه مربوط به اطلاع رسانی هم‌چنین باید به وضوح موارد زیر را تصریح کند:
i. نهاد یا موسسه مسئول دریافت اطلاع؛
ii. این که تنها مشخصات مربوط به زمان، مکان و شکل تظاهرات را باید به هر وسیله و از پیش به اطلاع رساند و نباید نیازی به اعلان هدف و یا محتوای تظاهرات باشد؛
iii. تعیین یک مهلت زمانی مشخص و منطقی برای پاسخ یا واکنش نهاد یا موسسه مسئول: عدم واکنش این نهاد در مهلت یادشده باید به این معنا تلقی شود که سازمان‌دهندگان تظاهرات می‌توانند مطابق با مشخصات اطلاع داده شده برنامه خود را اجرا کنند.
iv. هر گاه تظاهراتی همزمان، یعنی دو یا چند تظاهرات در محل و زمان واحد، تدارک دیده شود، باید تا آنجا که ممکن است شرایط برای هر یک از آن‌ها تسهیل گردد. در صورت فقدان چنین امکانی، باید قاعده هر که پیشتر مقدم‌تر رعایت شود، به این معنا که محل درخواستی به آنانی واگذار شود که پیش از دیگران تظاهرات خود را اطلاع داده‌اند.
v فرآیندهای مشخصی که مقامات می‌توانند به منظور تسهیل چند حرکت اعتراضی در یک محل، از جمله تظاهرات گروه‌های رقیب علیه یک‌دیگر که ممکن است خودجوش باشد، دنبال کنند؛
vi. تعهد به اعلان عمومی تصمیم‌های اتخاذ شده در مورد تظاهراتی که به اطلاع مقامات رسیده است به این منظور که اطلاعات مربوط به وقایعی که در اماکن عمومی اتفاق می‌افتد در دسترس مردم قرار گیرد.
This post is also available in: English, Spanish, French, Russian, Portuguese, Brazil, Turkish