1. کشورها باید در مجموعه قواانین و مقررات اجرایی خود، مقرراتی روشن و به لحاظ عملیاتی متمرکز در باره اداره و کنترل تظاهرات تهیه کنند و در دسترس مردم قرار دهند. اداره وکنترل اعتراضات باید از اصول حقوق بشر در باره قانونی بودن، ضرورت، تناسب و عدم تبعیض پیروی کند و در تمام مواردبا قوانین و استانداردهای بین المللی حقوق بشر مربوط به انتظامات، به ویژه نظام‌نامه رفتاری سازمان ملل برای مقامات اجرای قانون و اصول اساسی سازمان ملل متحد درکاربرد زور و اسلحه گرم توسط مقامات اجرای قانون، باشد. مقامات اجرای قانون باید، به ویژه:
الف) به روشنی بدانند که وظیفه اصلی آنان تسهیل تظاهرات است، و این مسئله باید درتمام وجوه کارآموزی، فرآیندهای برنامه ریزی، و اجرا و ارزیابی عملیات تاکید شود؛
ب) آموزش کافی و منابع دیگر در اختیار آنان گذاشه شود تا دراداره و کنترلاتظاهرات با خودداری و متناسب عمل کنند. آموزش باید شامل استانداردهای حقوق بشر و شرایطی باشد که در آن می‌توان محدودیتی را بر قرار کرد، حد و حدود قدرت و اختیار آنان، روش‌های درک رفتار جمعیت، و روش‌ها و مهارت‌های مورد نیاز به منظور به حداقل رساندن و تخفیف کشمکش‌‌ها، مانند مذاکره و میانجیگری؛
ج) سعی کنند به منظور ایجاد تفاهم متقابل، کاهش تنش، ارزیابی خطرات بالقوه و تشدید درگیری و توافق بر بهترین راه تسهیل تظاهرات، با سازمان دهندگان تظاهرات دیالوگ برقرار کنند، و حتی الامکان پیش از شروع آن، و یا دیالوگ را بهتر کنند؛ . آنان همچنین پس از یک رویداد، برای ارزیابی مسایل پیش آمده، باید با معترضان مایل به گفتگو مصاحبه کنند؛
د) قبل از تظاهرات و بعد و در طی آن، ساختارهای فرماندهی روشن اجرای قانون و مسئولیت‌های عملیاتی به خوبی تعریف شده، و همچنین نقاط تماس با ستاد اجرای قانون را برقرار کنند؛
ه) قبل از تظاهرات و بعد و در طی آن، برای ایجاد و یا بهبود ارتباطات با مردم و رسانه‌ها برای انتقال دیدگاهی عینی و متعادل از حوادث، استراتژی‌هایی تنظیم کنند، تا اطمینان حاصل شود که معترضان و مردم می‌توانند آگاهانه تصمیم بگیرند؛
و) یونیفورم و تجهیزات عادی خود را بپوشند؛ تجهیزات ویژه اجرایی و ضد شورش باید یک اقدام استثنایی تلقی شود، و با توجه به پتانسیل این گونه تجهیزات که به جای کمک به کاهش درگیری‌ها ممکن است نتیجه عکس بدهند، استفاده از آن‌ها به مواردی محدود شود که بر اساس یک ارزیابی کامل خطر، ضرورت پیدا کند؛
ز) درتمام مدت، به طور واضح شماره‌ها و سایر علایم شناسایی فردی را روی لباس بپوشند و از مانع شدن خواندن این علایم از سوی افراد در طول تظاهرات خودداری کنند؛ به هر گونه کوتاهی مأموران در اجرای این وظیفه باید با سرعت و قااطعیت پرداخته شود. مأموران لباس شخصی باید قبل از اقدام به هر کاری از وظایف پلیس، هویت خود را ارائه دهند.
2. تصمیم به پراکنده کردن تظاهرات باید به عنوان آخرین راه حل تلقی شود، در تطابق با اصول ضرورت و تناسب باشد، و باید تنها وقتی که یک تهدید قریب الوقوع خشونت، اهمیت بیشتری از حق اعتراض پیدا می‌کند توسط یک مرجع صالح دستور آن صادر شده باشد:
الف) دستور پراکنده شدن هیچگاه نباید به علت عدم رعایت مقررات مربوط به ضرورت اطلاع رسانی قبلی (اگر چنین ضرورتی وجود داشته باشد)، و یا عدم رعایت سایر محدودیت‌های پیشین نامجاز در تظاهرات، صادر شود؛
ب) اعمال پراکنده و محدودخشونت توسط افراد، نمی‌تواند پراکندن تظاهرات را توجیه کند؛
ج) مأموران اجرای قانون باید موظف باشند که به وضوح سخن بگویند، دستور پراکنده شدن را توضیح دهند و حتی الامکان درک و همراهی معترضان را کسب کنند؛ باید قبل از هر گونه توسل به زور، به معترضان زمان کافی برای پراکنده شدن داده شود.
3. استراتژی‌های کنترل جمعیت معترضان که به طور موقت افراد خاصی را از آزادی حرکت خود محروم می‌کنند باید به صورت استثنایی و تنها در شرایطی به کار گرفته شوند که مأموران اجرای قانون به دلایل منطقی به این باور رسیده باشند که افراد تحت محاصره در صدد ایجاد خشونت یا اختلالات شدید در بیرون محوطه هستند. این گونه استراتژی‌ها نباید برای دستگیری معترضان به صورت جداگانه و یا گروهی به کار گرفته شود، و تنها به عنوان شکل محدود و موقت از کنترل جمعیت، وقتی که هیچ راه دیگری تأثیر نداشته است و تنها تا زمانی که کاملا ضروری است به کار روند. وقتی جمعی در محدوده‌ای زیر کنترل پلیس قرار می‌گیرند، پلیس باید تاثیرات این کار را از راه‌های زیر تعدیل کند:
الف) دسترسی آسان به اطلاعات برای معترضان و عموم مردم در رابطه با دلیل، مدت زمان پیش بینی شده، و راه‌های خروج از هر محدوده گروهی تحت کنترل پلیس.
ب) علایم راهنمایی واضح به نقاط تأمین احتیاجات اولیه و امکاناتی که به عنوان بخشی از برنامه ریزی قبلی فراهم شده است؛
ج) دسترسی فوری به خدمات اورژانس، و همچنین به ارائه دهندگان کمک‌های اولیه و دیگر اشکال کمک و مراقبت، اعم از دولتی یا غیردولتی؛,
د) معترضان غیر خشونت‌گر و عابرانی که به دلیل کاربرد این استراتژی به دام افتاده‌اند، و همچنین افراد آسیب پذیر و یا مضطرب بتوانند محوطه را ترک کنند.
This post is also available in: English, Spanish, French, Russian, Portuguese, Brazil, Turkish